Inkontynencja (NTM), czyli nietrzymanie moczu, dotyka ponad 3/4 kobiet, które rodziły siłami natury. Ta kłopotliwa przypadłość występuje również u pań, które miały cesarskie cięcie – jednakże jest duża rzadsza.
Ważne! NTM może utrzymywać się kilka miesięcy po porodzie. Zdarzają się jednak przypadki, gdzie problem trwa o wiele dłużej (u 30% kobiet nawet do pięciu lat po porodzie).
Międzynarodowe Towarzystwo Inkontynencji definiuje NTM, jako niekontrolowany wyciek moczu przez cewkę moczową, stwierdzany obiektywnie, będący problemem socjalnym i higienicznym.
Schorzenie NTM u kobiet po porodzie, zalicza się do wysiłkowego nietrzymania moczu. Procedura tego schorzenia wywoływana jest przez wszelkie sytuacje, w których to dochodzi do wysiłku: kichanie, śmiech, podniesienie czegoś ciężkiego – owe czynności powodują bezwiedne wydostanie się moczu na zewnątrz (kilka kropli bądź większa ilość).
Na pojawienie się tej krępującej przypadłości ma wpływ wiele czynników:
– zwiotczenie i rozluźnienie mięśni oraz wiązadeł, które podtrzymują dolny odcinek układu moczowego i rodnego (mięśnie te są między innymi odpowiedzialne za domykanie się cewki moczowej)
– długi poród
– urodzenie dziecka dużego (powyżej 4 kg)
– ciężki poród zabiegowy
– kilkakrotne rodzenie
– częste zaparcia w trakcie ciąży
– urazy krocza podczas akcji porodowej
– uszkodzenia dna macicy
– otyłość
Ważne! NTM jest w pełni uleczalne.
Na początek warto postawić na profilaktykę i już w czasie trwania ciąży ćwiczyć mięśnie Kegla – bardzo łatwo je zlokalizować (podczas siusiania powstrzymaj strumień moczu poprzez zaciśnięcie mięśni, następnie popuść je po kilku sekundach – to właśnie te mięśnie). W trakcie ćwiczeń istotne jest głębokie oddychanie (dotlenia się mięśnie).
Ważne! Wpływ na powodzenie ćwiczeń ma systematyka – wykonuj je kilka razy dziennie.
Przez kilka pierwszych tygodni po porodzie nie dźwigaj ciężarów. Do diety dołącz produkty bogate w błonnik (m.in. ciemny chleb, kasza), jak i suszone owoce (śliwki morele) – dzięki temu uregulujesz wypróżnienia.
W miarę nabierania sił zacznij intensywniejsze ćwiczenia jak: pływanie, szybkie marsze, rower.
Istotne jest, aby, gdy dotknie nas problem inkontynencji, odpowiednio ułożyć sobie grafik dnia. Chodzi o to, by zminimalizować ryzyko wystąpienia „mokrego problemu”. Tak, więc:
– nie pij moczopędnych napojów (np. kawa) na godzinę przed wyjściem z domu
– przed samym wyjściem skorzystaj z toalety (nawet, gdy nie odczuwasz takiej potrzeby)
– dbaj o higienę intymną (noś wkładki i bawełnianą, przewiewną bieliznę)
Ważne! W przypadku, gdy ćwiczenia mięśni Kegla nie przynoszą rezultatów, udaj się do ginekologa.
Lekarz najprawdopodobniej skieruje cię do urologa, który po wykonaniu specjalistycznych badań, wybierze najodpowiedniejszą formę leczenia.
Metod leczenia jest kilka:
Farmakoterapia opiera się na podawaniu leków antycholinergicznych, które zwiększają pojemność pęcherza oraz hamują niekontrolowane skurcze.
Elektrostymulacja mięśni miednicy, to terapia przy pomocy specjalnej elektrody dopochwowej i preparatu generującego prąd „tens”. Leczenie ma pobudzić mięśnie do skurczu przy zastosowaniu prądu elektrycznego o określonych parametrach.
Efekt działania elektrostymulacji może być stosunkowo szybki. Wyraźne wzmocnienie mięśni powinno nastąpić nawet po 2 – 3 tygodniach codziennych kilkunastominutowych aplikacji. Zależy to od stopnia osłabienia mięśni oraz charakteru schorzenia prowadzącego do nietrzymania moczu.
Laseroterapia jest fototermicznym obkurczaniem ścianek pochwy. Światło lasera stymuluje włókna kolagenowe śluzówki, powodując ich namnażanie i wzmocnienie. Po terapii laserem zdecydowanie poprawia się kondycja tkanek odpowiedzialnych za prawidłowe podtrzymywanie pęcherza (stają się jędrniejsze oraz bardziej elastyczne).
Zabieg jest na ogół przeprowadzany jednorazowo, a jego efekty są zauważalne dla pacjentki bardzo szybko.
Biofeedback (biologiczne sprężenie zwrotne), stożkowate wkładki i baloniki dopochwowe umiejscawia się w pochwie, pomagając w ten sposób odnaleźć mięśnie, które należy pobudzić do ćwiczeń. Decydujący wpływ na powodzenie tej formy terapii ma zaangażowanie pacjentki oraz chęć współpracy – pacjentka jest odpowiedzialna za powodzenie własnego leczenia.
Terapia daje możliwość uruchomienia właściwej grupy mięśni, kontrolowania nasilenia i czasu trwania skurczu, rozluźnienia i obiektywnej obserwacji postępów ćwiczeń.
Implanty i wstrzyknięcia okołocewkowe mają za zadanie uszczelnić szyję pęcherza oraz cewkę bliższą. Stosuje się je u pacjentek, u których inny rodzaj zabiegu nie dał wyleczenia, a jedynie poprawę.
Terapia wymaga kilku wstrzyknięć, aby efekt był optymalny. W zabiegu stosuje się kilka rodzajów substancji (m.in. kolagen wołowy, własny tłuszcz, mikroimplanty silikonowe).
Operacja jest rozwiązaniem ostatecznym – przeprowadza się ją, gdy inne formy leczenia nie przyniosły oczekiwanych skutków. Najczęstszym zabiegiem jest operacja pętlowa – jest najskuteczniejsza i najbardziej uniwersalna. Operacja polega na wytworzeniu podparcia szyi oraz cewki w sposób bezuciskowy.
Źródła: www.tourmedica.pl, P. Radziszewski, P. Dobroński „Nietrzymanie moczu. Lekarz radzi”, Wydawnictwo Lekarskie PZWL 2008 rok, T. Rechberger, J. A. Jakowicki „Nietrzymanie moczu u kobiet – patologia, diagnostyka, leczenie”, wyd. 2, wydawnictwo Folium 2005 rok.